Ineke is onlangs naar Gambia geweest voor vijf weken. Zij heeft hiervan een aangrijpend leuk verslagje gemaakt. Ineke steunt al 13 jaar verschillende projecten in Gambia en heeft dan ook al heel wat weten te verwezenlijken. Mocht je zin hebben om een kijkje te nemen op haar site dan is hier het adres:
Ook wij (Zefanja en ik) gaan weer naar Gambia 22juni tot 20 juli. Ditmaal om weer te kijken hoever het er mee staat met de school en de lodges, maar ook om nog wat formaliteiten te regelen om de stichting goed te kunnen laten functioneren. We houden jullie op de hoogte van wat er gebeurt en staat te gebeuren.
Hieronder het stukje van Ineke wat een leuke sfeerimpressie geeft van wat er zich daar afspeelt.
Lieve vrienden en vriendinnen,
Deze keer noem ik jullie onze lieve vriend en vriendin omdat wij zonder jullie hulp en steun niets kunnen doen. Ik zal proberen dat uit te leggen.
Het is deze keer niet alleen een nieuwsbrief met de laatste ontwikkelingen. Ik wil proberen jullie iets meer te vertellen over de afgelopen 5 weken die ik heb doorgebracht in ons dorp Jiboroh over het leven en mijn belevenissen in het dorp.
In deze 5 weken heb ik meegemaakt hoe dicht leven en dood, vreugde en verdriet bij elkaar liggen, hoe nauw cultuur, traditie en sociaal leven met alle dorpsbewoners zijn verbonden. Misschien iets wat nog steeds bij ons in de dorpen bestaat maar wat wij in de stad niet echt meer hebben. Ik ben een stadskind en deze verbondenheid met elkaar heb ik zelf niet echt meegemaakt. Het is voor mij een voorrecht om dit mee te mogen maken hoe moeilijk het ook vaak voor mij is omdat ik toch altijd, zelfs na 13 jaar, een buitenstaander blijf, een Toubab, blanke, zoals wij worden genoemd. Cultuur, denken, gevoelens en de communicatie zijn zo anders en vaak zo moeilijk van elkaar te begrijpen.
Toen ik op 18 april aankwam in Jiboroh was er een bepaalde feeststemming, er zou een besnijdenis plaats vinden. Voor ons iets onvoorstelbaars, maar deze tradtitie is er al zo lang en kan ondanks dat er veel over wordt gesproken en er veel voorlichting wordt gegeven niet zomaar van de ene op de andere dag ophouden. Het zijn de oudere vrouwen van de dorpen die deze culturele traditie in stand houden. Hiermee krijgen zij weer voor een tijdje respect en aanzien. Het zijn namelijk altijd de “mannelijke “ dorpsoudsten die het voor het zeggen hebben. Zij hebben het respect en naar hen wordt geluisterd. Deze traditionele gebeurtenis vindt eens in de zoveel jaar plaats en is voor de dorpsbewoners een feestelijke gebeurtenis.
In de week voor mijn aankomst was een groep meisjes naar de bush vertrokken. Daar speelt het zich allemaal af en alle vrouwen van het dorp zijn erbij betrokken. Bijna 5 weken lang verzorgen zij de meisjes. De kleuterschool is gedurende deze tijd gesloten want veel leerlingetjes zaten in deze groep. Gelukkig waren er een paar ouders die niet wilden dat hun dochter deze traditie zou ondergaan. Hopelijk bij de volgende gebeurtenis zullen dat meer ouders zijn. Gedurende deze weken staat het werken in het dorp op een heel laag pitje. Iedere gelegenheid om niet te werken wordt een beetje aangegrepen. De oudste dochters moeten op de kleintjes passen en het huishouden doen.
‘s Morgens gingen de vrouwen naar de bush en je hoorde ze ‘s avonds onder begeleiding van trommels dansend en zingend terugkomen. Weken lang was het of de lucht trilde, iedereen was ermee bezig. In ons skill centrum waren de leerkrachten samen met de leerlingen bezig om nieuwe kleding te maken voor de dag dat de meisjes terug zouden komen uit de bush want dan is het een groot feest met traditionele dansen en drumming. Op de dag dat zij uit de bush kwamen gingen de vrouwen met de nieuwe kleding naar de meisjes. De mannen zaten met veel genodigden te eten in de compounds. Overal hoorde je drums en muziek en dan niet zachtjes hoor, want iedereen moet meegenieten van de herrie. Aan het eind van de dag zo rond 5 uur begon de ceremonie, de traditional dans. Het feesten in het dorp ging tot laat in de nacht door. De volgende dag, zondag, was het nog een beetje een feeststemming, maar iedereen was moe van al deze weken. De volgende dag moest het gewone leven weer aanvangen. Alleen de kleuterschool bleef nog dicht om de meisjes nog even bij te laten komen van deze grote gebeurtenis en ingreep. Dit was de vreugde in het dorp.
Twee dagen later was het groot verdriet. Ik hoorde ‘s morgens dat er iemand was overleden en dat was een van onze kooksters van de kleuterschool. Een moeder die al jaren iedere schooldag, samen met twee andere moeders, de lunch kookt voor onze 120 leerlingetjes. Zij was een jonge vrouw met 9 kinderen en in verwachting van de tiende. ‘s Nachts voelde zij zich niet lekker en had pijn op haar borst. Zij kwam naar ons health centrum en onze midwife Henriëtte stuurde haar door naar het ziekenhuis in Brikama. Onderweg daarheen is zij overleden. Men vermoedde dat zij hartklachten had, maar waarschijnlijk zijn het ook te veel en te snel zoveel kinderen achter elkaar. Nauwelijks tijd om op krachten te komen. De mannen willen altijd veel kinderen. Dat geeft hun aanzien, maar zij begrijpen niet wat voor invloed het kan hebben op de gezondheid van de moeder.
Samen metTafa ben ik naar de compound gegaan waar zij woonde. Daar zaten tientallen, misschien wel honderden vrouwen en mannen van het dorp, familie en aanverwante familie, de extended family en die is erg groot want iedereen is hier wel op de een of andere manier familie van elkaar. De vrouwen waren binnen, zittend, liggend en hangend op de grond om elkaar steun te geven zonder dat er gesproken werd, de mannen waren buiten bij elkaar. Na 7 dagen is de 7days Charity en gedurende al deze dagen komt men bij elkaar op de compound en moet er worden gekookt voor al deze mensen. Een klein beetje eigenbelang zit er ook wel bij als men gedurende deze dagen bij de familie is. Men weet dan dat men altijd genoeg te eten krijgt wat niet altijd het geval is op de eigen compound. Na 40 dagen is de 40days Charity en ook dan komt men weer bij elkaar en wordt er weer voor iedereen gekookt.
Op de begrafenis en op de Charities geeft men geld, want de familie moet voor het eten zorgen. Dat is een zeer grote belasting voor de families die het vaak ook niet breed hebben. Bij de Charities wordt er gebeden en wordt een ram (men) geslacht. Als men over voldoende geld beschikt wordt er bij de 40days Charity een stier geslacht.
‘s Morgens tijdens de begrafenis, dit gebeurt altijd binnen de 24 uur na een overlijden, is een van haar dochters bevallen van een baby. Men was bang voor een te vroeg geboren baby, maar gelukkig is het allemaal goed gegaan. Het was weliswaar een kleintje, maar gelukkig helemaal gezond.
Op de dag van de begrafenis zijn nog twee gezonde baby’s geboren. Dus drie bevallingen tegelijk in ons health centrum. Gelukkig hebben wij nu de beschikking over voldoende ruimte.
Na 7 dagen is de Naming Ceremony van de baby’s en dat valt deze keer dus samen met de 7days Charity van de overledene. Baby’s krijgen na 7 dagen pas hun naam omdat men nooit weet of er voor die tijd iets kan gebeuren. Bij een Naming Ceremony zijn familie, vrienden en een groot deel van de inwoners aanwezig. Ook dit gaat gepaard met bidden en als men over genoeg geld beschikt met het slachten van een of meerdere rammen en ook daar wordt weer voor iedereen gekookt.
Er hing nu een deken van verdriet over Jiboroh, ondanks het nieuwe leven. Dood en leven, vreugde en verdriet liggen zo dicht bij elkaar. Ook nu lag voor een groot deel het werk in het dorp stil omdat men gedurende de dagen voor de 7days Charity bij elkaar zit op de compound van de overledene. En hoe vaak gebeurt het niet dat iemand overlijdt en waar de inwoners van het dorp hun medeleven gaan betuigen?
Zoveel gebeurtenissen in het dorp hangen nauw samen met de ongeschooldheid en onwetendheid van de bewoners. Ook gedurende mijn verblijf is er een meisje overleden die in het kookvuur was gevallen en heel erg is verbrand. Zij is niet naar het health centrum gebracht omdat de dorpsbewoners advies gaven de lokale medicijnen te gebruiken. Misschien hadden wij haar wel kunnen helpen. Het geloof in de lokale medicijnen is nog erg groot. Het enige wat wij gezamenlijk kunnen doen is het opzetten van onderwijs en het geven van voorlichting zonder dat wij proberen de culturele en traditionele waardes te veranderen. Zoveel is voor ons zo gewoon waar wij helemaal niet bij stilstaan en wat je pas beseft als je ergens bent waar dat allemaal niet vanzelfsprekend is.
Waarom ik eerder schreef dat wij het niet zonder jullie kunnen doen is omdat door jullie steun en hulp wij het health centrum konden opzetten. Met jullie hulp kunnen wij de kinderen onderwijs geven. Maar persoonlijk kan ik het ook niet zonder jullie, omdat ik weet hoeveel mensen aan mij denken als ik in Jiboroh ben. Dat geeft mij steun, ook bij het geduld wat je vaak moet opbrengen. Geduld moet je hebben omdat zoveel anders gaat dan is gepland.
Ondanks al deze gebeurtenissen is er toch wel het een en ander tot stand gekomen. De bouwer is weer aan de slag gegaan met het afbouwen van de Rainbow Nursery School. Ook hij heeft door al deze gebeurtenissen in deze weken niets gedaan want hij komt uit Jiboroh. De timmerman is bezig met het dak.
De computerklas is ingericht en de timmerwerkplaats bij het skill centrum is klaar voor gebruik. Met de uitbreiding van de solar voor het skill centrum kunnen nu alle elektrische naaimachines worden gebruikt.
Sinds een paar weken is er nu ook elektra in Jiboroh en is er straatverlichting. Veel huizen zijn nu aangesloten op het elektriciteitsnet. Voor ons betekent het dat in geval van nood, bijvoorbeeld door regen of bewolking, de batterijen van het solarsysteem niet kunnen worden opgeladen, er toch over elektra kan worden beschikt.
Foto’s van onze sponsorkinderen zijn gemaakt en samen met de hoofdonderwijzer van de Jiboroh School is er een nieuwe lijst gemaakt van kinderen die erg hard hulp nodig hebben.
De tractor met diverse landbouwmaterialen is onderweg op de boot naar Gambia en zal na aankomst zo spoedig mogelijk worden ingezet om de boeren te helpen met het omploegen van de landbouwgrond.
De rijstmaalmachine voorziet in een grote behoefte en wordt regelmatig gebruikt door de vrouwen en zelfs vanuit Senegal, de Cassamance, komt men voor het malen van de rijst.
De vrouwengroentetuin heeft dit jaar, nu er genoeg water is door het opgezette solar irrigatie project, voor het eerst sinds de aanleg van de tuin in 2004, een grote opbrengst gehad.
Ik hoop dat het voor jullie een klein beetje duidelijk is geworden wat er in een korte tijd in Jiboroh kan gebeuren. Het zijn een paar gebeurtenissen van de vele die ik in al die jaren heb meegemaakt en wilde jullie graag een klein stukje mee laten beleven van het leven in ons dorp Jiboroh en om misschien een heel klein beetje wat meer inzicht te geven van zo’n ander land.
Namens het bestuur van de Stichting Care Foundation The Gambia wil ik iedereen die ons een warm hart toedraagt heel erg bedanken voor alle steun en hulp. Ik hoop dat wij samen met jullie nog meer kunnen realiseren en zo de bewoners van The Gambia een verbeterde toekomst kunnen geven.
Ineke de Rijk
Voorzitter
Stichting Care Foundation The Gambia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten