Toen Buba Sanyang in 2010 het plan opperde om één van de stukjes land van de familie te gaan exploiteren met lodges, stonden er al snel vijf ronde kale hutjes. Kleiblokken met een dak, meer niet. De gemeenschap van het gebied Nilakoto, deed al snel een beroep op hem; waarom die hutjes tijdelijk niet gebruiken als kleuterschooltje?
En zo geschiede.
Buba heeft er een tijdje voor nodig gehad om de wens van de gemeenschap verder vorm te geven en eind 2011 bouwde hij wederom van kleiblokken een rechthoekig gebouwtje op hetzelfde stukje land met drie klaslokaaltjes. Er staan ondertussen 88 kinderen ingeschreven, ouders en verzorgers voelen zich erg geholpen omdat ze hun handen vrij hebben om bijvoorbeeld op de markt een paar dalasis te verdienen met hun kruiden, mango's of andere lokale producten.
Afgelopen januari verzorgde Robert een beter golfplaten dak op het schooltje. Maar om fondsen te kunnen werven in Nederland is er nog veel meer nodig.
Zoals
eerder beschreven kwam op 2 juli het ministerie langs om papieren en conditie van het gebouwtje te controleren om de school een 'approval' te geven. Let op de dure 4WD aan de straat, waar je wel drie kleuterschooltjes mee kan bouwen.
Zij willen het beste voor de kinderen van Gambia, maar de portemonnee trekken - ho maar. We moesten vooral zo doorgaan met de ontwikkelingen en kregen een lijstje wat er allemaal aan het schooltje moest gebeuren.
Er is besloten de conditie van het gebouwtje - naar wens van het ministerie - tot op een bepaalde hoogte te brengen. Zo is ondertussen de buitenkant met cement gestuuct (zie eerste foto). Dat moet ook wel; met een beetje slagregen zakt een gebouw van alleen klei nou eenmaal weg. En er werden blokken gemaakt van cement voor...
een Afrikaans toilet. Zo'n een zonder afvoer, met een stel gaten in de cementblokken. Er komen drie gaten in, en dus drie hokjes op het gat. Eén voor de docent(en), één voor de jongens en één voor de meisjes. Met ons vertrek waren de toiletten nog niet af.
Ook is er gezorgd voor materiaal voor andere ramen in het gebouwtje; volgens het ministerie was het te donker (zie ook eerste foto) en daar waren we het wel mee eens.
Rest nog de binnenkant van het gebouw gestuuct, een vloer (nu klei, net als buiten) en meubilair. Wij hopen dat er met deze vorderingen in ieder geval al wel een goedkeuring van het ministerie kan komen zodat het een geregistreerd schooltje wordt; fondsenwerving gaat daarna wellicht makkelijker.
Maar we hopen natuurlijk ook dat de bouw van de lodges goed vordert, dat Buba goede netwerken aanroert om er gasten in te ontvangen en de opbrengst deels gebruikt gaat worden voor de ontwikkelingen van de door hen zelf gewenste nurseryschool.
Dan hebben we nog de papieren en de bureaucratische rompslomp die natuurlijk ook Gambia heeft. We zijn begonnen bij een instantie (kadaster?) die een tekening van het landje heeft en een document heeft aangemaakt waarop staat dat de heer Sanyang (vader van Buba, de eigenaar) het land beschikbaar stelt voor deze ontwikkelingen/het schooltje en stichting Nilakoto. Best vaag; het paspoortnummer van Robert, het telefoonnummer van Buba, een krabbel en het is goed...
Maar de uiteindelijke belangrijke stempel is er voor ons vertrek nog niet opgekomen. En dit is slechts één van de papieren die we hier nodig hebben voor fondsenwerving.
Ondertussen komen dagelijks kinderen naar Teacher Buba (niet te verwarren met Buba Sanyang - de initiatiefnemer van het project) van half negen 's ochtends tot een uur of één. Ze spelen, zingen, dreunen letters van het alfabet op, gaan voetballen. En daar was ook de laatste schooldag van het jaar; iedereen ging naar huis met een soort van examenpapiertje en bewijs van overgang naar het volgende schooljaar.
Ze doen zó hun best...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten