Lekker verwend bij Johan en Ildi. En dan nu weer op weg. Autootje doet het goed en we zijn op weg naar Layoune besluiten weer lekker de nacht in te rijden en zijn verheugd over hoe snel het gaat. Echter rond middernacht schrik ik wakker met honderd per uur begint de wagen te slingeren en Kee s weet hem maar ternauwernood op de weg te houden. Met een grote vonkenregen komen we tot stilstand, gelukkig redelijk aan de zijkant van de weg.
Het achterwiel zijn we verloren met volle belading hebben we een kilometer met de as over de grond gesleept. De plaat achter het wiel was voor een kwart weggesleten. Gelukkig stoppen er al vlug twee mensen want we staan echt midden in de woestijn. Deze weten na veel op en neer gebel uiteindelijk een sleepwagen te laten komen. Het eerstvolgende dorpje is slechts 15 km ver weg maar met de 5 km per uur waarmee we weggesleept worden duurt dit toch 3 uur. Sleepwagen zet ons recht voor het hotel af waar we kunnen overnachten. Morgen zien we wel verder.
De monteur woont direct om de hoek. en staat de volgende ochtend al te kijken. Onderdelen moeten gehaald worden in Layoune zo'n 100 km verderop. Na een dagje zoeken hebben we de onderdelen bij elkaar. Het is duidelijk dat ik genaaid word want na afgerekend te hebben moeten we nog de hele stad doorcrossen om daar wat parfum te halen voor de vrouwen ergens anders speelgoedknuffels voor de kinderen weer ergens anders chocola. Onderweg proberen de twee heren vrouwen te versieren met de speelgoed knuffels. Ach ja laat maar dacht ik. Ik wist wat ik had afgesproken dus dacht ik krijg hem morgen wel.
De volgende dag is de monteur wat later, ik denk dat ie goede sex heeft gehad met zijn vrouw die nu natuurlijk lekker rook. Hij gaat aan de slag en weet het te repareren. Ik vraag hem of hij de differentieel olie wel heeft bijgevuld. Oh nee vergeten, dus dat word ook nog even gedaan. Ik vraag is het goed zo, hij zegt ja dus ik wil aanrijden. Twee vrienden van hem komen achter me aan en zeggen dat ik nog moet betalen. Ik vraag, ok hoeveel zal dat dan zijn. 100 euro zeggen ze. Dus ik stap uit en maak de berekening. Het totaal zou 150 euro moeten kosten. Ik heb al 100 betaald voor de onderdelen, 15 voor het eten wat ik getrakteerd heb, 25 voor de benzine - dus blijft er over 5 euro. Dat wil ik betalen. Helemaal verbolgen natuurlijk. En al het werk dan, blablabla. Uiteindelijk geef ik ze 10 euro en rijd aan. De monteur doet net of ie aan het bellen is en ik kijk hem boos aan. Hij weet goed wat ik bedoel en ongemoeid kunnen we door.
Aan de grens met Marocco moeten we de bus weer uitladen om de mobieltjes te tonen die we bij ons hadden en nog steeds moeten hebben. Deze liggen echter geheel verspreid over de bus, dus ontkomen we er niet aan om alles uit te pakken. Affijn 2 uurtjes verder kunnen we door. Mauretanische grens ook nog op tijd gehaald, dus daar ook nog maar eens door de malle molen. Spullen doen ze in eerste instantie moeilijk over maar na een kan diesel te hebben achtergelaten kunnen we zonder uit pakken door. De papierwinkel duurt nog tot midden in de nacht. Wachten wachten wachten, Kees is een beetje ziek en houd het voor gezien en blijft in de bus. Middernacht, we kunnen door. Ik weet dat er een 150 a 200 km verderop een benzinestation moet zijn, dus rijden we nog tot daar om te gaan slapen.
Volgende dag willen we Mauretanie in een dag door. Een lekke band midden in Mauretanie gooide bijna roet in het eten maar uiteindelijk wisten we dit vrij snel te verhelpen en konden weer door.
Omdat de grensovergang bij Rosso berucht is (ik ken deze inderdaad nog van de vorige keer.) besluiten we er bij Diama overheen te gaan. Hiervoor moeten we een klein beetje offroad rijden (plusminus 30 km dachten we) maar we wagen het erop. Uiteindelijk hebben we 90 km over pistes zand en ongelooflijk slechte weg moeten rijden, uiteindelijk zwaar in het donker. Een keer gigantisch vast komen te zitten in het mulle zand, maar met halflege banden komen we weer los en moeten met halflege banden nog zestig km leggen over hachelijke wegen met een overbeladen bus.
Aan de grens aangekomen wacht ons de volgende verrassing. We hebben geen lijst van spullen die in de auto zitten dus we moeten 3 dagen wachten tot de beambte. Uiteindelijk 2 uur wachten en 100 euro smeergeld zijn we over. Grens met Senegal moeten we wachten tot de volgende dag.
Ook hier weer een hoop gezeik over de spullen in de bus. We zijn verplicht een escorte mee te nemen in de vorm van een douanier die langs je komt zitten in de toch al krappe bus om zo de 600 km door Senegal te overbruggen om er zeker van te zijn dat we geen spullen onderweg verhandelen. Kosten 250 euro, we laten hem dan ook voor zijn eigen eten betalen. Wel handig is dat we er bij alle politie posten gewoon door kunnen rijden en ook bij de grens naar Gambia geen problemen ondervinden. In Gambia zelf proberen ze het nog even, maar we weten ze af te wimpelen.
Als we een beetje doorrijden halen we misschien de boot in Barra nog. De laatste is nog niet weg. Helaas pindakaas net niet. Dan maar overnachten in Barra. Hektische onrustige plaats.
Volgende ochtend vroeg kaartje kopen en over naar Banjul. Hier staan Lamin en Buba ons al op te wachten en werkelijk waar, het was een soort van thuiskomen.
Het achterwiel zijn we verloren met volle belading hebben we een kilometer met de as over de grond gesleept. De plaat achter het wiel was voor een kwart weggesleten. Gelukkig stoppen er al vlug twee mensen want we staan echt midden in de woestijn. Deze weten na veel op en neer gebel uiteindelijk een sleepwagen te laten komen. Het eerstvolgende dorpje is slechts 15 km ver weg maar met de 5 km per uur waarmee we weggesleept worden duurt dit toch 3 uur. Sleepwagen zet ons recht voor het hotel af waar we kunnen overnachten. Morgen zien we wel verder.De monteur woont direct om de hoek. en staat de volgende ochtend al te kijken. Onderdelen moeten gehaald worden in Layoune zo'n 100 km verderop. Na een dagje zoeken hebben we de onderdelen bij elkaar. Het is duidelijk dat ik genaaid word want na afgerekend te hebben moeten we nog de hele stad doorcrossen om daar wat parfum te halen voor de vrouwen ergens anders speelgoedknuffels voor de kinderen weer ergens anders chocola. Onderweg proberen de twee heren vrouwen te versieren met de speelgoed knuffels. Ach ja laat maar dacht ik. Ik wist wat ik had afgesproken dus dacht ik krijg hem morgen wel.
De volgende dag is de monteur wat later, ik denk dat ie goede sex heeft gehad met zijn vrouw die nu natuurlijk lekker rook. Hij gaat aan de slag en weet het te repareren. Ik vraag hem of hij de differentieel olie wel heeft bijgevuld. Oh nee vergeten, dus dat word ook nog even gedaan. Ik vraag is het goed zo, hij zegt ja dus ik wil aanrijden. Twee vrienden van hem komen achter me aan en zeggen dat ik nog moet betalen. Ik vraag, ok hoeveel zal dat dan zijn. 100 euro zeggen ze. Dus ik stap uit en maak de berekening. Het totaal zou 150 euro moeten kosten. Ik heb al 100 betaald voor de onderdelen, 15 voor het eten wat ik getrakteerd heb, 25 voor de benzine - dus blijft er over 5 euro. Dat wil ik betalen. Helemaal verbolgen natuurlijk. En al het werk dan, blablabla. Uiteindelijk geef ik ze 10 euro en rijd aan. De monteur doet net of ie aan het bellen is en ik kijk hem boos aan. Hij weet goed wat ik bedoel en ongemoeid kunnen we door.Aan de grens met Marocco moeten we de bus weer uitladen om de mobieltjes te tonen die we bij ons hadden en nog steeds moeten hebben. Deze liggen echter geheel verspreid over de bus, dus ontkomen we er niet aan om alles uit te pakken. Affijn 2 uurtjes verder kunnen we door. Mauretanische grens ook nog op tijd gehaald, dus daar ook nog maar eens door de malle molen. Spullen doen ze in eerste instantie moeilijk over maar na een kan diesel te hebben achtergelaten kunnen we zonder uit pakken door. De papierwinkel duurt nog tot midden in de nacht. Wachten wachten wachten, Kees is een beetje ziek en houd het voor gezien en blijft in de bus. Middernacht, we kunnen door. Ik weet dat er een 150 a 200 km verderop een benzinestation moet zijn, dus rijden we nog tot daar om te gaan slapen.
Volgende dag willen we Mauretanie in een dag door. Een lekke band midden in Mauretanie gooide bijna roet in het eten maar uiteindelijk wisten we dit vrij snel te verhelpen en konden weer door.
Omdat de grensovergang bij Rosso berucht is (ik ken deze inderdaad nog van de vorige keer.) besluiten we er bij Diama overheen te gaan. Hiervoor moeten we een klein beetje offroad rijden (plusminus 30 km dachten we) maar we wagen het erop. Uiteindelijk hebben we 90 km over pistes zand en ongelooflijk slechte weg moeten rijden, uiteindelijk zwaar in het donker. Een keer gigantisch vast komen te zitten in het mulle zand, maar met halflege banden komen we weer los en moeten met halflege banden nog zestig km leggen over hachelijke wegen met een overbeladen bus.Aan de grens aangekomen wacht ons de volgende verrassing. We hebben geen lijst van spullen die in de auto zitten dus we moeten 3 dagen wachten tot de beambte. Uiteindelijk 2 uur wachten en 100 euro smeergeld zijn we over. Grens met Senegal moeten we wachten tot de volgende dag.
Ook hier weer een hoop gezeik over de spullen in de bus. We zijn verplicht een escorte mee te nemen in de vorm van een douanier die langs je komt zitten in de toch al krappe bus om zo de 600 km door Senegal te overbruggen om er zeker van te zijn dat we geen spullen onderweg verhandelen. Kosten 250 euro, we laten hem dan ook voor zijn eigen eten betalen. Wel handig is dat we er bij alle politie posten gewoon door kunnen rijden en ook bij de grens naar Gambia geen problemen ondervinden. In Gambia zelf proberen ze het nog even, maar we weten ze af te wimpelen.
Als we een beetje doorrijden halen we misschien de boot in Barra nog. De laatste is nog niet weg. Helaas pindakaas net niet. Dan maar overnachten in Barra. Hektische onrustige plaats.
Volgende ochtend vroeg kaartje kopen en over naar Banjul. Hier staan Lamin en Buba ons al op te wachten en werkelijk waar, het was een soort van thuiskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten