Robert maakt samen met Buba de plannen om met het project verder te komen zolang hij hier aanwezig is en de dingen kan aansturen. Soms gaat dat voorspoedig, soms gaat het omslachtig met soms communicatie - hoe graag ze ook willen en hoe hard ze ook willen werken - die niet altijd optimaal is. Ik sla op, met steekwoorden op een notitieblokje, met veel foto s op mijn cameraatje, met zelfs filmen, met veel observaties en met het stellen van veel vragen.
En ondertussen geniet ik van bijvoorbeeld de kinderen. Ze dwarrelen om me heen, ze gaan in opdracht van Buba aan het werk (bijvoorbeeld water halen), de meisjes komen met eten vanaf de compound vandaan, ze leren me hoe op zijn Afrikaans met de rechterhand vanuit de grote gemeenschappelijke schaal met voedsel te eten - en ik probeer ondertussen hun namen te leren en te snappen op wat voor manier ze aan elkaar gerelateerd zijn en bij welke vader of moeder ze horen. Want het zijn allemaal 'brothers and sisters', maar vaak zijn het in werkelijkheid neven en nichten van elkaar die om de een of andere reden bij elkaar op een compound leven en elkaars kinderen opvoeden. En omdat wij 'toubabs' (white man) van de 'foundation' er zijn (twee erg belangrijke woorden) komen die kinderen telkens naar Nilakoto - het stuk land waar het project van de grond aan het komen is en wat een kwartier lopen is vanaf de compound, het huis waaromheen de familie leeft.
Het is wel regentijd met een heel erg hoge luchtvochtigheid. We waren hier wel op voorbereid, maar het valt niet altijd mee. Het meest vervelende gebeurde deze eerste week; toen ze met de eerste centen twee jaar geleden begonnen met bouwen, is er gelijk nagedacht over water. Er is dus een watertoren aangelegd die werkt op electriciteit. Robert bracht afgelopen januari een aggregaat, legde wat leidingen over het terrein en meerder punten zijn voorzien van stromend water. MITS de aggregaat heeft aangestaan om de tank te vullen waar diesel voor nodig is. Dus dat betekent: geen geld, geen diesel, geen water. Maar zo lang wij er zijn zorgen we dan wel voor diesel en dat de tank vol zit. Maar nu: de watertoren was vanwege kostenoverwegingen met tijdelijke middelen aangelegd. Dit heeft het vorige regenseizoen overleefd omdat de tank leeg was? Nu met een volle tank, regen waardoor veel blubber, is het boeltje ingezakt....
Mijn eerste 'grote' geld zit nu dus ook in het project, voor 200 euro staat er een metalen toren die er 20 jaar tegenaan kan. Deze wordt momenteel gemaakt en waarschijnlijk is er vanaf morgenavond weer stromend water uit alle kraantjes op het terrein.
Ja dan ben ik wel het Westerse meisje; ik kan best kamperen, maar met deze hitte heb je wel erg veel emmers water nodig om jezelf regelmatig op te frissen. Daarvoor op en neer naar de pomp lopen die een eind van het terrein af staat, zou je aan dagtaak aan hebben. Nu zijn er wel de hardwerkende kinderen, maar toch....
Over de cashew boomgaard een volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten